Είμαι σε δίλλημα…

Όταν δεν εργάζεσαι έχεις άπλυτο ελεύθερο χρόνο. Βγαίνεις, περπατάς,
κάνεις χιλιόμετρα, κατεβαίνεις σε μαραθώνιο, βλέπεις φίλους, φίλες, το κορίτσι, την αρραβωνιαστικιά, «χτυπάς» όλες τις εκδηλώσεις με ελεύθερη είσοδο, όλα τα εγκαίνια, «κυνηγάς» ότι avant premier παίζει σε θέατρο και σινεμά, εξυπηρετείς τρίτους, παίρνεις εισιτήρια, περιμένεις σε ουρές στην εφορία, στις τράπεζες (αγαπημένο μου), σε όλες τις δημόσιες υπηρεσίες, μαζεύεις νούμερα που σου δίνουν οι ανυπόμονοι, σχολιάζεις την επικαιρότητα, κάνεις τα ψώνια του γείτονα, ψάχνεις athens voice για τη μάνα σου και την πεθερά, παρακολουθείς σεμινάρια, μαθαίνεις πλέξιμο, ανθοδετική, μαγειρική, γνωρίζεις νέους και συνταξιούχους, διαβάζεις βιβλία, ανοίγεις blog, γράφεις… κλείνεις με λίγα λόγια ένα γεμάτο, δημιουργικό, οχτάωρο. Μετά από 7 μήνες, έχεις πάθει overdose. Πιστέψτε με. Θέλεις να δουλέψεις. Να παράγεις έργο. Να βγάλεις γκαφρά. Αλλά μέχρι να βρεις κάτι αξιόλογο, πρέπεις να προσθέσεις καινούργια ενδιαφέροντα. Νέες πίστες. Αυτή τη βδομάδα είμαι δίλλημα. Τι να κάνω; Με τι να ασχοληθώ; Μήπως:     

Να σχεδιάσω ένα φορεματάκι για το κορίτσι με ό,τι έχω για ανακύκλωση;;;

Να φτιάξω ένα αιωρούμενο πορτατίφ για την πεθερά;;;

 

ή να ανοίξω ένα καφέ για τους φίλους;;;