Μόλις γύρισα από την ΛΑΜΠΟουρά!

11:00 ακριβώς ήμουν στην πλατεία Δαβάκη, στην Καλλιθέα. Και τη βλέπω; 1000 άτομα στην ουρά για μια λάμπα οικολογική. Το 99% συνταξιούχοι, 0,8% ξενύχτηδες,  2% ζευγαράκια και 1% άνεργοι. Τρόμαξα! Από τι ώρα έχετε στηθεί εδώ ρε «παιδιά»; Τι να κάνω, να κάτσω; Πόσες παίρνει ο καθένας; Ερωτήματα που απασχολούσαν όσους ερχόντουσαν λίγο καθυστερημένα. Πήγα μπροστά να δω πόσες δίνουν στον καθένα. Μία. Όλοι αυτοί για μία λάμπα. Αδιανόητο. Γύρισα στην ουρά. Προσπάθησα να μπω απ’ το πλάι και να κλέψω λίγες θέσεις, αλλά οι παππούδες δεν έδιναν ούτε εκατοστό. Κολλημένοι ο ένας δίπλα στον άλλον. Όπως οι πιγκουΐνοι, όταν προστατεύονται απ’ το κρύο. Μπήκα τελευταίος. Ένας ηλικιωμένος κύριος μπροστά μου άνοιξε ένα «φόρουμ» για να  περάσει πιο ευχάριστα η ώρα.
«Κινέζικες είναι;».
«Όχι, Philips» του απάντησε ένας συνομήλικός του δίπλα.
Αριστερά μου, μια κυρία γύρω στα 50, αλλοδαπή, άνοιξε το δεύτερο «φόρουμ».
«Άμα πονάει πόδι, πάει πιο μπροστά;». 
«Αυτά που ξέρεις στην πατρίδα σου» της απάντησε με έντονο ύφος ένας συνομήλικός της άντρας.
Μια γιαγιά άνοιξε το τρίτο «φόρουμ». «Σιμέλα, το πορτοφόλι σου πρόσεχε».        
«Εεε και να μου το πάρουν, δεν έχω τίποτα μέσα» της απάντησε μια συνομήλικη γυναίκα δίπλα της.

Τα 15′ πέρασαν χωρίς να το καταλάβω. Έφτασα στα κορίτσια που μοίραζαν τις λάμπες και πήρα μία. Κοίταξα το κουτί. Philips, 18 Watt, energy saver, 8 years, δείγμα δωρεάν. Την έβαλα στο μπουφάν και έφυγα. Τα φόρουμ στα παγκάκια, στην ουρά και στο δρόμο είχαν πάρει φωτιά. Πήγα σε σουπερμάρκετ γνωστής αλυσίδας να δω πόσο έχει το δείγμα δωρεάν. 8 ευρώ και 40 λεπτά.

Γρήγορα, αβασάνιστα, συμπεράσματα:           
1. To τζάμπα είναι πάντα πιο γλυκό
2. Το experiential μάρκετινγκ αποδίδει περισσότερο από μια τηλεοπτική καμπάνια
3. Οι συνταξιούχοι ακούνε/ βλέπουνε ΣΚΑΙ  
4. Οι νέοι, το Σάββατο ξυπνάνε μετά τις 11!